
Из пастирске торбе бранковинског проте Владана
ЗНАК КРСТА Нигде Михољско лето није као у Бранковини. Мирише на све стране зрело воће, шљиве, крушке, јабуке… Бере се и вуче кукуруз са њива. Набрекли амбари и каце. Ори се песма селом. Предвече, са ћувика, чује се песма момачка, и позиви на комишања. Баш уочи Михољдана, Прота Владан Ковачевић, парох бранковински, зет бранковинске виле Десанке Максимовић, успрема нешто у порти. Кад ето ти Десанке. Обукла шарену сукњу и блузу, на глави стари сламни шешир, женска ташна о рамену. Брзо иде, оштро, само штрика. Види се да је љута. – Помаже Бог, тетка Десо. Хоћете ли мало код нас, на